Rozdział 21

Perspektywa Kat

Obudziły mnie dwa zdenerwowane głosy dochodzące z dołu. Spojrzałam na zegarek. Godzina 4:26. Idealnie. Nie spoglądając w lusterko zeszłam na dół sprawdzić co się dzieje. 

-Liam, jej tu nie ma.-powiedziała już spokojnie mama.

-Niech pani przestanie, widziałem samochód.-odpowiedział jej machając rękami-Kat.-wyszeptał jak zobaczył mnie na schodach.

-Chodź ze mną do pokoju.-zwróciłam się do niego i z powrotem skierowałam na górę.

Liam bez słowa wyminął moją mamę i udał się za mną.

-Martwiłem się.-wyszeptał gdy zamknęłam za nim drzwi.-Możesz mi powiedzieć co się dzieje?

-Co się dzieje?-zapytałam ze spokojem-Danielle się dzieje. Przez całą jej ciąże będziesz się tak zachowywał ?

-Katherine nie bądź egoistką! A jak to jest moje dziecko?-zapytał- muszę jej pomagać.

-Pomagaj, ale nie siedź u niej do drugiej w nocy. 

-Boże Ty jesteś zazdrosna.-zaśmiał się.

-Śmieszy Cię to?-zapytałam- jestem zazdrosna!-krzyknęłam-ale mam już tego wszystkiego dość.

-Nie wystarczy Ci to, że kocham tylko Ciebie?-podszedł do mnie.

-Ale widocznie w pewnym sensie ją też.-odpowiedziałam patrząc w jego brązowe oczy. 

-Ale Ciebie bardziej.-dotknął mojego policzka.-wróć.

-Nie.-odpowiedziałam-wyjdź.-odsunęłam się od niego.

-Kat...-zaczął.

-Zostaw mnie samą.-wyszeptałam zagryzając wargi.

-Kocham Cię.-powiedział stojąc przy drzwiach- nie pozwolę Ci odejść.

Już pozwoliłeś mi odejść. Pomyślałam. Patrzyłam jak wychodzi obrzucając mnie spojrzeniem pełnym miłości i smutku. Drzwi za nim delikatnie się zamknęły, a ja płacząc osunęłam się po ścianie.

Później. Godzina. 17:15

Po wytłumaczeniu całej sytuacji rodzicom i zapewniając,że będę o siebie dbać i wrócę na święta. 

Wsiadłam do samochodu i udałam się pod bardzo duży apartamentowiec w centrum Londynu. Zaparkowałam samochód i ruszyłam w kierunku wejścia, windą wjechałam na siódme piętro i stanęłam pod drzwiami z plakietką Peazar. Wzięłam głęboki oddech i zadzwoniłam dzwonkiem z nadzieją, że zastanę dziewczynę w domu.

-W czym mogę...-spojrzała do góry-Katherine.

-Nie zajmę Ci dużo czasu. Chciałam Ci tylko powiedzieć, że się poddaje. Nie dam rady grać w tą Twoją grę.-mówiłam nie patrząc w jej oczy-Liam to nie jest zabawka, żeby sobie go przekazywać z ręki do ręki, on też ma uczucia. Mam nadzieję, że jak zniknę, znów Cię pokocha i stworzycie rodzinę dla swojego dziecka.-wyszeptałam.

-Wyjeżdżasz?-zapytała nie ukrywając radości

-Być może. Tylko proszę Cię o jedno. Nie skrzywdź go, bo wiedz, że jest on moim całym światem.-odwróciłam się i udałam się do windy zostawiając szczęśliwą Danielle w drzwiach. 

Powstrzymując łzy udałam się do samochodu. Kierunek lotnisko. 

Perspektywa Molly. W tym samym czasie.

Siedziałam za kierownicą ogromnego vana wioząc wszystkich na spotkanie z Kat. Nie wiem co ona kombinuje, ale nie podoba mi się to.

-Powiesz nam gdzie jedziemy?-zapytał się Niall.-i dlaczego nie ma z nami Liam'a?

Ona chce wyjechać, to jest pewne. Liam zapewne nic o tym nie wie. 

-Na lotnisko.-odpowiedziałam patrząc na drogę.

-Po co?-zdziwił się mój ukochany.

Muszę im powiedzieć teraz.

-Do Kat. Chce się z nami pożegnać.

-Pożegnać? Liam nie wie?-spytał, a zarazem odpowiedział sobie sam Zayn.

-Louis.-zwróciłam się do psiaka-dzwoń do niego. Niech jak najszybciej przyjedzie na Heathrow.

Nie spełnię prośby Kat. Liam musi wiedzieć i ją powstrzymać. To także mój przyjaciel.

Perspektywa Kat

Siedziałam na niewygodnych krzesełkach i wypatrywałam przyjaciół. Do odprawy mam jeszcze półtorej godziny, ale chciałam się z nimi spotkać wcześniej. Zamknęłam na chwile oczy i wyobraziłam sobie Liam'a trzymającego niemowlaka w swoich ramionach. Spod moich powiek wypłynęło parę łez.

-Katherine!-krzyknął ktoś moje imię-otworzyłam swoje oczy i ujrzałam sześć osób stojących nade mną. Wstałam i momentalnie znalazłam się w ramionach Zayn'a. Zanim każdy bez słowa mnie przytulił minęła godzina i chwila pożegnania zbliżała się coraz bardziej. 

-Chciałam się z wami pożegnać.-wyszeptałam stając przed nimi.

-Nie musisz wyjeżdżać-odezwał się Niall

-Muszę, muszę to wszystko przemyśleć.

-Chcesz nas zostawić? Chcesz zostawić Liam'a.-spojrzał na mnie wymownie Zayn.

-Robię to tylko dla niego. Żeby sam nie musiał decydować.-odwróciła wzrok.

-Nic Cię nie powstrzyma?-zapytała Eleanor, a ja przecząco przekręciłam głową-wrócisz?

-Spotkamy się już 3 grudnia.-delikatnie się uśmiechałam-i przyjadę na święta do Londynu.

-Obiecaj, że się będziesz codziennie odzywać.-znów przytuliła mnie Molly prawie płacząc.

-Obiecuje. Głowa do góry. To wy o mnie nie zapomnijcie tak jak kiedyś.-spojrzałam na chłopaków.

-Możesz być pewna.-powiedzieli równocześnie.

19:28. Jeszcze chwila i będę się zbierać.

-Katherine!-ktoś krzyknął odwróciłam się i zobaczyłam biegnącego Liam'a. Jego miało tu nie być! 

MUZYKA

Chłopak szybko przemierzył dzielącą nas odległość. Chwycił dłońmi moje policzki i z namiętnością wpił się w moje usta. 

Nie mogłam się od niego oderwać tak bardzo będzie mi brakować jego słodkich ust. Jego delikatnego dotyku, jego całego. Ku jego niechęci odsunęłam się od niego. 

-Nie zostawiaj mnie.-wyszeptał-zrób wszystko tylko nie wyjeżdżaj.

Spojrzałam w jego załzawione oczu i musnęłam dłonią jego policzek. 

-Muszę...-wyszeptałam.

-Nie musisz.-przyciągnął mnie do siebie.-Kocham Cię.

-Wiem, i ja Ciebie też.-odsunęłam się od niego-zawsze będę. Bądź szczęśliwy Liam.

-Bez Ciebie to nie to samo...-spojrzał na mnie, a po jego policzkach leciały łzy. 

-Będę z Tobą zawsze.-wskazałam na jego serce.-Tu.-ostatni raz musnęłam jego usta.

Wzięłam walizki i ruszyłam na odprawę. Odwróciłam ostatni raz głowę. Stał i nie ruszał się z miejsca.

-Zawsze będę Cię kochać.-usłyszałam ostatni raz przed odlotem jego głos.

Perspektywa Liam'a.

Nie zwracając uwagi na prośby chłopaków jak najszybciej wróciłem do domu. Kiedy tylko się w nim znalazłem jednym ruchem ręki zrzuciłem wszystko co stało na szafce w salonie. Smutek? Ból? Rozpacz? Tak właśnie to mną teraz kierowało. Wziąłem z barku butelkę Jack'a Daniels'a i wyszedłem na taras. 

Spojrzałem w granatowe niebo na którym było pełno gwiazd.

-Zawsze będę Cię kochał.-wyszeptałem i upiłem prosto z butelki alkohol z nadzieją, że przyniesie mi zapomnienie choć na chwilę.

I tak jakby mamy koniec "Liat" (jak na razie).

Zaskoczone ? 

Piszcie w komentarzach co według was wydarzy się w następnych rozdziałach. 

+mam nadzieję,że pod tym też pojawi się podobna ilość komentarzy a nawet więcej.

Za jakiekolwiek błędy przepraszam.

Następny prawdopodobnie jutro w godzinach wieczornych! :)